Άλκης Καμπανός, Μιχάλης Κατσουρής: Θύματα της ταξικής βίας των παρακρατικών φασιστικών ομάδων των ιδιοκτητών των ΠΑΕ

Πριν μερικές μέρες συναντήθηκαν οι τέσσερις ιδιοκτήτες των ΠΑΕ για να αποφασίσουν για τη βία στα γήπεδα: Είναι υποκρισία, από εκείνους που την ίδια στιγμή δημιουργούν και συντηρούν τους λεγόμενους Συνδέσμους, που δεν είναι παρά Ιδιωτικοί Στρατοί, στρατολογώντας νέους και όχι μόνο, στο όνομα της ομάδας αλλά στην ουσία του ιδιοκτήτη, γιατί είναι αυτός που κατευθύνει και φροντίζει για τα έξοδα μετακίνησης, διαμονής και διατροφής.

Οι νέοι μέσα στο κοινωνικό αδιέξοδο και στην ανάγκη για εκτόνωση, γίνονται πειθήνια όργανα με τρομερές συνέπειες για τη ζωή τους αργότερα. Το ζήτημα της βίας στα γήπεδα είναι ΤΑΞΙΚΟ, όπως επανέλαβε και ο προπονητής της Μάντσεστερ Πεπ Γκουαρντιόλα. Αυτό φάνηκε με την κάθοδο των Κροατών και την ανοχή του κράτους που δεν τους σταμάτησαν, με εντολή προφανώς να μην τους σταματήσουν.

Στο ερώτημα για την ανάγκη που έχουν οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ΠΑΕ για αυτούς τους παρακρατικούς στρατούς, η απάντηση είναι: πρώτον, γιατί η εξέδρα μέσα στο γήπεδο (θύρες κτλ) είναι τρόπος πίεσης μέσα στον αγώνα’ δεύτερον για να γίνεται παρέμβαση (σπάσιμο μαγαζιών κτλ) στους εκτός έδρας αγώνες, αν δεν έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα για τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ’ τρίτον, για την άσκηση εκβιασμού σε παράγοντες, διαιτητές και παρατηρητές, ή και παράγοντες άλλων ομάδων’ τέταρτον, για τον έλεγχο ενός μεγάλου αριθμού νεολαίας και φιλάθλων.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μαρινάκης έβγαλε δήμαρχο στον Πειραιά, ελέγχοντας συγχρόνως ΜΜΕ κτλ. Ο Μπέος, δήμαρχος του Βόλου, προαλείφθηκε για τη θέση αυτή ως παράγοντας ποδοσφαίρου. Το ίδιος και ο Ψωμιάδης και ο Γιαννακόπουλος. Είναι αυτοί που βλέπουν το ποδόσφαιρο και όχι μόνο (μπάσκετ, βόλεϊ, κτλ), σαν επιχείρηση: στον καπιταλισμό που ζούμε, ότι κινείται είναι προς εκμετάλλευση. Τζογάρουν, αγοράζουν ομάδες, κάνουν εμπόριο παιχτών, στήνουν παιχνίδια, ελέγχουν το στοίχημα. Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά, με τον κόσμο που αγαπάει την κάθε προσπάθεια της ομάδας για θέαμα;

Βέβαια δεν ισοπεδώνουμε όλες τις ομάδες και τους συλλόγους που υπάρχουν, ακόμα και συνδέσμους φιλάθλων που είναι αντίθετοι απέναντι στους ιδιοκτήτες και τις μεγάλες ομάδες, όπως στον Ατρόμητο, την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό κτλ, αλλά είναι λίγοι και αδύναμοι απέναντι σε αυτό που είδαμε με την κάθοδο των φασιστών η οποία θύμισε τους χιτλερικούς το 1930.

Αθλητισμός και Θέαμα

Δεν πρέπει να απαξιώνουμε την ανθρώπινη ανάγκη για άθληση και θέαμα, στο όνομα του καπιταλιστικού τρόπου χρησιμοποίησης τους. Η ανάγκη για άθληση είναι προέκταση του παιδικού παιχνιδιού. Συμβολίζει την προσπάθεια του ανθρώπου να βρει τις τεράστιες δυνάμεις που του έχει δώσει η φύση και να νιώσει ικανοποίηση ότι τα κατάφερε, όπως αυτή που νιώθει ο ορειβάτης που φτάνει στην κορυφή των Ιμαλάιων.

Ο οργανωμένος αθλητισμός και το θέαμα των αγώνων, ξεκίνησε στην Αρχαία Ελλάδα του 8ου αιώνα π.Χ, στα Ολύμπια της Ηλείας με την αιγίδα των πόλεων. Βέβαια στην συνέχεια, εκφυλιστικά, μπαίνουν στους αθλητές ακόμα και τα παραισθησιογόνα, οι ουσίες, η διαφθορά με τους κριτές κτλ, ενώ στο παρασκήνιο οι δύο μεγάλες πόλεις (Αθήνα και Σπάρτη) κάνουν την αρπαγή και τη μοιρασιά των λαφύρων προετοιμάζοντας τον πόλεμο και με την φορολόγηση των αποικιών. Στο Βυζάντιο του άρτου και των θεαμάτων, είχαμε τις ιπποδρομίες, τις ομάδες, τις συγκρούσεις των οπαδών, κάτι που βόλευε την αυτοκρατορία για κοινωνικές εκτονώσεις. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαμε την πάλη αθλητών (λουσμένων με λάδι) σε διάφορες γιορτές.

Με την ανάπτυξη του καπιταλισμού μετά το 1900, βρέθηκε το προλεταριάτο με τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς να εκτονώνεται παίζοντας με μια πάνινη μπάλα και αυτό έγινε το λαοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε ακριβοπληρωμένο εμπορικό θέαμα. Έτσι και λόγω της τηλεόρασης, ο αθλητισμός (μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τένις, πόλο, στίβος κτλ), έγινε ένα κράμα από δις που κινούνται για κερδοσκοπία στο χρηματιστήριο, από αθλητικές εταιρείες που προβάλλουν τα ρούχα, τα παπούτσια κτλ (adidas, puma, nike) με την αγορά των ομάδων και των παικτών ή αθλητών, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, στοιχήματα κτλ. Εδώ υπάρχει και η πρωτοβουλία των κρατών να πάρουν μεγάλες διοργανώσεις αγώνων (μουντιάλ, ολυμπιακούς κτλ) για να αποτρέψουν τις μάζες από τις κοινωνικές εντάσεις, απεργίες και εξεγέρσεις και ας χρεοκοπούν μετά, όπως η Ελλάδα και η Κορέα.

Βέβαια αυτοί που την πληρώνουν από την υπερπροσπάθεια είναι οι αθλητές, από τα φάρμακα και τις ουσίες που παίρνουν για μπορούν να ανταποκριθούν στα υψηλά στάνταρ και μόλις σταματήσουν έχουν προβλήματα υγείας η και χάνουν την ζωή τους.

Το θωρηκτό που λέγεται καπιταλισμός, έχει πέσει στο παγόβουνο και βουλιάζει, χάνοντας όλες τις αξίες που κληρονόμησε από την αστική επανάσταση, στο όνομα της ελεύθερης αγοράς και του κέρδους, δημιουργώντας δύο παγκόσμιους πολέμους, δολοφονώντας εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές. Τώρα, τα τελευταία επιθανάτια αποθέματα του τελείωσαν. Ξέρουμε ότι δεν πεθαίνει εύκολα και θα βγάλει ότι όπλο έχει, ιδεολογικό, πολιτικό, θρησκευτικό, κινήματα, ομάδες, συνδέσμους που ελέγχει και ιδιωτικούς στρατούς των ΠΑΕ, το αντίστοιχο της Χρυσής Αυγής.

Είναι ανάγκη να φράξουμε τον δρόμο σε αυτές τις φασιστικές ορδές. Με ένα μέτωπο από όλες τις ομάδες, τους αθλητές, τους οπαδούς, ξεκαθαρίζοντας τι αθλητισμό θέλουμε. Χωρίς τους χρηματιστές ιδιοκτήτες των ΠΑΕ και όλους τους παράγοντες του αθλητισμού.

Υπάρχει ιστορική παρακαταθήκη από την Σπαρτακιάδα και τη Λαϊκή Ολυμπιάδα στην Βαρκελώνη το 1936, σε αντιπαράθεση με την Ολυμπιάδα των φασιστών του Χίτλερ. Ήταν εκεί, στην επαναστατική Βαρκελώνη του 1936 που συμμετείχαν 2000 αθλητές και αρκετοί αρχειομαρξιστές που οι περισσότεροι παρέμειναν για να υπερασπιστούν την πόλη απέναντι στους φασίστες του Φράνκο. Αυτές είναι οι παραδόσεις μας.

Έτσι λέμε ναι στον αθλητισμό και σε κάθε κοινωνική έκφραση, σε μια προσπάθεια για την απελευθέρωση από την ταξική κοινωνία στον Κομμουνισμό.

Λ.Λ.