ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΣΑΝ ΑΦΗΝΙΑΣΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ 

του Λάκη Λ. 

Κάθε εργαζόμενος-άνεργος αντιλαμβάνεται αυτό που του λένε; 

Ότι ο πληθωρισμός είναι στα 10 με 12%, είναι ένα κακόγουστο ψέμα.  

Το διαπιστωνει στο μαρκετ καθημερινα ψάχνοντας να βρει τιμες, βλεποντας και λιγοτερα γραμμαρια στα ιδια προιοντα που ψωνιζε χθες και παραπανω τιμές. 

Το «καλαθι και pasmarket» ειναι πυροτεχνηματα του γελωτοποιού άδωνι και της κυβερνησης μητσοτακη, χωρίς να υπολογίζεται φυσικα η ανοδος των ενοικιων και των καυσιμων. 

Δεη φυσικο αεριο κλπ ανεβαίνουν και σύμφωνα με Ελστατ το λιανεμποριο επεσε μειον 2,2%. 

Στην ΑΝΕΡΓΙΑ σύμφωνα μετά στοιχεια της, είναι 1.084.440 κόσμος,  η αυξηση της ανεργιας αντιστοιχα με περσι είναι στο 2,1%ο, οι επιδοτουμενοι ανεργοι είναι 254.000 και εάν αφαιρέσουμε 118. 000 εποχιακούς λόγω τουρισμου οι επιδοτουμενοι είναι κάτω του 12% του συνόλου των εγγεγραμμένων καταλογων του Δ.Υ.Π. Α πρωην οαεδ. 

ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ που εχουν εξαγγειλει  

Α.  Για 12μηνες πριμοδοτουμενα

Στην πραγματικότητα είναι 80 ωρες για 5 ευρώ την ωρα για εκμαθηση στη καινουργια ψηφιακη τεχνολογια και αναλογα ποσες  μερες εχεις εργαστει στην προηγούμενη δουλειά. 

Και τον υπολοιπο χρονο να βρεθει επιχειρηση να γινει προσληψη για τους 12 μήνες.

Επιπλέον είναι εφαπαξ 300 ευρώ, για όσους είναι πάνω από 5 χρόνια στην ανεργία. Είναι μόνο για να μειώσουν την ανεργια στους καταλογους, η αίτηση που σου λένε να κάνεις. Εάν βρεθεί εργασια και αρνηθείς, άσχετα που, κοβεται, ενώ μπαινοντας στο προγραμμα προφανως θα κοπεί π.χ. το ελαχιστο εγγυημενο εισοδημα. 

Και τις πενιχρες παροχες τρόφιμα κλπ, θελουν να μειώσουν στους δικαιουχους.

Τα προγράμματα  τα άλλα είναι  παροδικά 400 ευρώ για ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ (έκτακτη επιδότηση). 

ΤΑ ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΑ ΓΙΑ ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ  όπως Ρομά Μουσουλμάνους κλπ δεν καλυπτονται γιατι δεν δημιουργούν προυποθεσεις. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:  ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ , αναφέρονται σε φαντασιολογική αγορά. 

Σε τεχνολογια υψηλων προδιαγραφων, σε τεράστιες επιχειρησεις και τεχνολογια. 

Και εκει φτιαχνουν τα προγράμματα κατάρτισης, αυτά ειναι ανυπαρκτα, η βιομηχανια ανυπαρκτη, όσες μικρομεσαιες απέμειναν δεν μπορουν να επιβιωσουν, λογω πανδημίας και των πρόσθετων φόρων και οι περισσοτερες ειναι οικογενειακες. 

Οι μεγαλες θυγατρικες εχουν διείσδυση σε παροχη υπηρεσιων, με αλυσιδες καφε και γρηγορο φαγητο. 

Ο τουρισμος εμεινε, αλλα εκει, τα μεγαλα γραφεια είναι που παίρνουν την μεριδα του λέοντος. 

Αυτό που τελος θελουν να παρουσιασουν τα ΜΜΕ είναι ότι στην Ελλαδα υπαρχουν θεσεις εργασιας και οι εργαζόμενοι δεν πανε γιατι ζουν με τα επιδοματα. 

Και παρουσιαζουν στοιχεια αναληθη  και στο ψέμα πεφτουν πολλοι μικροαστοι που θεωρούν ότι δινονται χρήματα σε τεμπέληδες. 

Ας μπει το ερωτημα σε ολους αυτους: ποσοι παιρνουν επιδοματα; 

Αλλά ποιος μπορεί να ζήσει με 200 ή στην καλύτερη με 300 ευρώ;

 ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ 

Η Εργατική Συμμαχία στα Δυτικά, καλεί τους εργαζόμενους και άνεργους εργάτες, να κινητοποιηθούν σε αλληλεγγύη στους μαχόμενους καλλιτέχνες που απεργούν για τα δίκαια αιτήματά τους, την Τετάρτη 1 και την Πέμπτη 2 Φλεβάρη. Παρακάτω δημοσιεύουμε το κάλεσμα της Συνέλευσης Αγωνιζόμενων Ηθοποιών. 

Η Συνέλευση Αγωνιζόμενων Ηθοποιών καλεί όλες/ους να στηρίξουν την 48ωρή απεργία και να συμμετέχουν μαζικά στην Γενική Συνέλευση του ΣΕΗ στις 1/2 στις  12.00 στο θέατρο ΔΙΆΝΑ.

Στηρίζουμε τις καταλήψεις των δραματικών σχολών και όλες/ους τις σπουδάστριες/ες που αγωνίζονται διεκδικώντας την αναγνώριση της τέχνης και του πολιτισμού ως ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη μιας κοινωνίας. Πίσω από το αίτημα της αναγνώρισης των πτυχίων κρύβεται η αγωνία όλων των καλλιτεχνών για το παρόν και μέλλον της τέχνης, για την θέση τους στην κοινωνία, για την αξιοπρεπή αντιμετώπιση τους ως εργαζομένων αλλά και ως καλλιτεχνών – δημιουργών.

Το πρόβλημα δεν ξεκίνησε στις 17 Δεκεμβρίου, με την ανακοίνωση του επαίσχυντου προεδρικού διατάγματος 85, εκκινεί δεκαετίες πριν. Οι χρόνιες πολιτικές επιλογές στοχευμένα ενίσχυσαν την ιδιωτική καλλιτεχνική εκπαίδευση και ταυτόχρονα απέκλεισαν τη δυνατότητα ίδρυσης δημόσιας και ανώτατης. Έτσι οδηγηθήκαμε στη δημιουργία δεκάδων ιδιωτικών καλλιτεχνικών σχολών, στην περιορισμένη δυνατότητα δημόσιας και δωρεάν καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, στην κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων στα σχολεία, στην πλήρη απαξίωση του πολιτισμού. Με πρόσχημα την επίλυση αυτής της χρόνια αδιέξοδης κατάστασης, υποβιβάζουν τα πτυχία μας μετατρέποντάς μας σε ανειδίκευτους εργάτες-χομπίστριες, υποβαθμίζουν τον αγώνα μας για αξιοπρεπείς συλλογικές συμβάσεις εργασίας, υποτιμούν την εντατική ενασχόληση, την κοπιώδη προσπάθεια και τελικά την επιθυμία των ανθρώπων για δημιουργία.

Το πρόβλημα φυσικά δεν λύνεται και με τις μιντιακές δηλώσεις Μητσοτάκη, με λύσεις από τα πάνω, με δημιουργία επιτροπών των αρίστων αυτού του τόπου, με αμφίβολες υποσχέσεις και εξαιρέσεις, με κούφια λόγια και εγγυήσεις εντυπωσιασμού. Η τακτική υποχώρηση της κυβέρνησης, φανερώνει τη ουσιαστική δύναμη των μαχητικών μέσω πάλης, αυτών της κατάληψης και της απεργίας. Δίνει ξεκάθαρα τον δρόμο προς την κλιμάκωση του αγώνα μέχρι την ουσιαστική υλοποίηση των αναγκαίων αιτημάτων μας. Παρόλα αυτά για ακόμα μια φορά ο ελιγμός της κυβέρνησης δεν δίνει ουσιαστικές απαντήσεις και δεν ικανοποιεί τα αιτήματα του κλάδου ούτε για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων ούτε για ίδρυση Πανεπιστημιακής Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης. Επιπλέον, αφήνει στον αέρα το ζήτημα των προσλήψεων στο Δημόσιο και το μισθολογικό κομμάτι και κυρίως πάει να φιμώσει την τόσο διεκδικητική και μαχητική φωνή του κλάδου.

Όλα αυτά έρχονται σε μια συγκυρία όπου η κυβερνητική πολιτική μειώνει τις επιχορηγήσεις στο ελεύθερο θέατρο, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη την ύπαρξη μικρών καλλιτεχνικών παραγωγών. Μετατρέπει τους ανεξάρτητους κινηματογράφους σε εμπορικά συγκροτήματα ή multiplex, αποκλείοντας την ανεξάρτητη κινηματογραφική δημιουργία. Ευνοεί μεγαλοπαραγωγούς της νύχτας ενισχύοντας τις τραγικές συνθήκες εργασίας και θυσιάζει την καλλιτεχνική ευαισθησία στον βωμό του κέρδους. Δε μας κάνει εντύπωση πως αυτή η πολιτική προστατεύει παιδοβιαστές και κακοποιητές. Την ίδια στιγμή επιτίθεται στην καλλιτεχνική εργατική παραγωγή, καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις, δημιουργεί ανασφαλές και άρα επικίνδυνο εργασιακό περιβάλλον, ενισχύει τη μαύρη απλήρωτη εργασία, τον ανταγωνισμό, την ανθρωποφαγία. Οποιαδήποτε καλλιτεχνικό όραμα μετατρέπεται σε εμπορικό προϊόν, οποιαδήποτε καλλιτεχνική δημιουργία ευτελίζεται σε φθηνή τουριστική ατραξιόν.

Στην εποχή των πολυεπίπεδων κρίσεων την οποία διανύουμε, οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται διατηρώντας λίγο ή πολύ την ίδια πολιτική ατζέντα, που δεν είναι άλλη παρά αυτή της πλήρους φτωχοποίησης της εργαζόμενης κοινωνίας έναντι των συμφερόντων της αστικής τάξης. Με τις ιδιωτικοποιήσεις να μετατρέπουν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και ελευθερία σε προϊόντα, τους αντεργατικούς νόμους να στερούν κάθε αξιοπρεπή διαβίωση και την εκμετάλλευση, τον φόβο και τον μισανθρωπισμό να κατακλύζουν τις ζωές μας.

Σε αυτήν την συγκυρία η πρωτοφανής επίθεση στα πτυχία μας αποτελεί ρωγμή και ανοίγει το δρόμο για την ουσιαστική αναγκαία λύση των αέναων προβλημάτων στο χώρο του Πολιτισμού.  Θεωρούμε πως η ανάγκη Δημόσιας και Δωρεάν Ανώτατης Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης είναι θεμελιώδης και καλούμε τον κόσμο του αγώνα να συζητήσει, να ονειρευτεί και να φανταστεί πως θέλει την εκπαίδευση του πέρα από τα όρια των νόμων. Πιστεύουμε βαθιά πως το αίτημα αυτό είναι το απολύτως αναγκαίο και συνδέεται άμεσα με την κατοχύρωση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Ταυτόχρονα διεκδικούμε εδώ και τώρα όλα τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών και ωδείων μέχρι  να αναβαθμιστούν στο επίπεδο της τεχνικής εκπαίδευσης και να ιδρυθεί εδώ και τώρα Ενιαία Ανώτατη Πανεπιστημιακή Καλλιτεχνική Εκπαίδευση. Έπειτα, και μόνο εφόσον υπάρξει σχέδιο για Δημόσια και Δωρεάν Ανώτατη Καλλιτεχνική Εκπαίδευση τότε, να ανοίξει ο δρόμος για την μετατροπή των δημόσιων σχολών (Εθνικό, Κρατικό, ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας) σε Ανώτατες σχολές με τεταρτοετή φοίτηση και κατάλληλο πρόγραμμα σπουδών σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.  Τέλος απαιτούμε την επαναφορά και την αύξηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων σε όλα τα σχολεία, με στόχο η τέχνες να αποτελεί  μέσω έκφρασης και παιχνίδι στην καθημερινότητα των παιδιών.

Σε αυτήν τη συνθήκη καλούμε όλο τον κλάδο να συνεχίσει και να κλιμακώσει τον αγώνα. Καλούμε το ΣΕΗ να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να βαθύνει το πολιτικό του περιεχόμενο και συνεχίσει στην κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων μέχρι να υλοποιηθούν τα αναγκαία για το μέλλον του Πολιτισμού αιτήματα.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ :

-ΑΝΩΤΑΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ και ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

-ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΔ85

-ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ όλων των πτυχίων των ανώτερων καλλιτεχνικών σχολών στην βαθμίδα της Τεχνικής Εκπαίδευσης

Για εμάς ο αγώνας είναι συνδυαστικός. Αντιλαμβανόμαστε το χώρο της εκπαίδευσης και της εργασίας ως συγκοινωνούντα δοχεία. Επομένως αγώνας για αναβάθμιση της ποιότητας των σπουδών μας και του πτυχίου μας, προϋποθέτει την προάσπιση της εργασίας μας και την κατοχύρωση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων.  Υπ' αυτό το πρίσμα:

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ :

-ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΠΑΝΤΟΥ

-ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ στο ελεύθερο θέατρο

-ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ και ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

Εμείς προτάσσουμε τον άνθρωπο ως δημιουργό ιδανικών και οραμάτων που δεν χωράνε στον ανταγωνισμό που επιβάλλουν οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς της πιο εκμεταλλευτικής κοινωνίας που ζούμε, ως δημιουργό των ίδιων των όρων ζωής του.

Να επαναπροσληφθούν

οι δύο απολυμένοι εργάτες της εταιρείας Green and Health

της Μαργαρίτας Κουτσανέλλου

(Γ. Γραμματέας Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ)

Κάτω τα χέρια από τους εργάτες και τη συνδικαλιστική οργάνωση!

Να επαναπροσληφθούν χωρίς άλλη καθυστέρηση οι απολυμένοι εργάτες της εταιρείας πρασίνου Green and Health

Χωρίς το ξενοδόχο φαίνεται ότι λογάριαζε ο επιχειρηματίας Βλάσης Μπισμπίκης, ο οποίος απέλυσε δύο εργάτες από την εταιρεία του, Green and Health, υπεργολάβο σε έργα πρασίνου του Δήμου Αθηναίων, λίγες ημέρες μετά τη συμμετοχή τους στην απεργία της 9 Νοέμβρη. Η Green and Health είναι μία από τις δεκάδες επιχειρήσεις που έχοντας τις “κατάλληλες διασυνδέσεις” παίρνουν υπεργολαβίες από τους δήμους, με πρώτο και καλύτερο το Δήμο Αθήνας.

Οι δύο εργάτες εκτός από τη συμμετοχή τους στην απεργία της 9 Νοέμβρη, πρωτοστατούν για να οργανώσουν συνδικαλιστικά τους εργαζόμενους του χώρου, αλλά και της συγκεκριμένης επιχείρησης – εργοδότη τους. Ο επιχειρηματίας δεν  έμεινε απαθής απέναντι σε μία τέτοια ιδιαίτερα ενοχλητική γι’ αυτόν εξέλιξη. Με υπερβολική αυτοπεποίθηση και αλαζονεία, δεν δίστασε να τους απολύσει μερικά 24 τετράωρα μετά τη συμμετοχή τους στην απεργία και μάλιστα δια τηλεφώνου, θεωρώντας προφανώς ότι αυτή η προκλητική κίνησή του, θα πέρναγε χωρίς αντιδράσεις και ο ίδιος θα έκανε επίδειξη της ισχύος του, ανενόχλητος.

Δεν φαίνεται όμως ότι τα πράγματα πηγαίνουν τόσο εύκολα γι’ αυτόν, αφού το κίνημα ταξικής αλληλεγγύης προς τους δύο εργάτες φαίνεται δυναμώνει όλο και περισσότερο και κάποια πρώτα θετικά αποτελέσματα φέρνει.

Η Επιτροπή Ταξικής Αλληλεγγύης στους 2 απολυμένους εργάτες, μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν στις 13 και στις 19 Δεκεμβρίου για την πρώτη απόλυση, είχε καλέσει σε συμπαράσταση στην Επιθεώρηση Εργασίας την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2023, όπου θα εξεταζόταν η εργατική διαφορά για τον δεύτερο απολυμένο.

Η αξιοπρέπεια, η ταξική συνείδηση, η αγωνιστικότητα και η παρρησία τού απολυμένου εργάτη, η παρουσία με πανό δεκάδων αλληλέγγυων, η στιβαρή νομική συμπαράσταση της δικηγόρου που παρέστη προς υποστήριξη της πλευράς τού απολυμένου εργάτη, καθώς και η παρουσία συνδικαλιστών, που παρέστησαν επίσης, με εξουσιοδοτήσεις από τα σωματεία τους (Σύλλογος Εργαζόμενων ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ, ΜΕΤΑ) δεν άφησαν περιθώρια στον επιχειρηματία – εργοδότη να «κάνει περίπατο» σε μία διαδικασία που το Κράτος έχει απογυμνωσει από την ισχύ και το κύρος που κάποτε είχε, με αποτέλεσμα τα αφεντικά πλέον, να έχουν αποθρασυνθεί, αφού τα μνημόνια και οι διάφοροι νόμοι με κορυφαίο το νόμο Χατζηδάκη, τους επιτρέπουν να ενεργούν με ασυδοσία και κυνισμό σε σχέση με τα εργασιακά.

«Ο εργάτης είναι αναλώσιμος. Όποτε θέλω τον προσλαμβάνω, όποτε θέλω τον πετάω στα σκουπίδια. Κόβω και ράβω ακόμα κι αυτές τις πλέον φιλοεργοδοτικές ρυθμίσεις των ελαστικών σχέσεων εργασίας, όπως με συμφέρει επίσης. Παραπλανεί τον εργαζόμενό μου ως προς τις προθέσεις μου για τη διάρκεια και το είδος της εργασίας που του αναθέτω. Και όταν δω ότι πάει να σηκώσει κεφάλι, το κόβω! Γιατί είμαι αφεντικό. Σε ποιον θα δώσω λογαριασμό; Στο Χατζηδάκη; Στο Βρούτση; Στον Κατρούγκαλο; Όλοι δικοί μας είναι.» Κάπως έτσι σκέφτονται τα αφεντικά, μικρά και μεγάλα και γιατί να αποτελεί εξαίρεση ο επιχειρηματίας της GREEN AND HEALTH.

Άλλωστε, κατ’ αυτούς, οι επιχειρήσεις είναι οι πραγματικοί πολίτες αυτής της χώρας και αυτού του συστήματος, για όποιον δεν το έχει καταλάβει και καμία κυβέρνηση δεν έχει υπάρξει τα τελευταία δεκάδες χρόνια που να μην έχει δηλώσει και με τα λόγια και με τις πράξεις της, ποιους λογαριάζει και για ποιους δουλεύει και δεν είναι φυσικά οι εργάτες.

Στην Επιθεώρηση Εργασίας, την Πέμπτη 12/1, όμως, τα πράγματα δεν πήγαν όπως ίσως πίστευε ο εργοδότης. Οι ισχυρισμοί του για την αιτιολόγηση της απόλυσης δεν φάνηκαν να πείθουν. Η επαναπρόσληψη του εργάτη θεωρήθηκε εύλογη. Η υπόθεση φυσικά δεν έχει τελειώσει. Η κινητοποίηση βρίσκεται στο μέσο της και η στήριξη πρέπει να διερευνηθεί και να ενισχυθεί. Και για τους δύο απολυμένους. Δεν πρέπει να λείψει κανένας από αυτή, καθώς δύο νέοι συνειδητοποιημένοι εργάτες βρέθηκαν στο στόχαστρο του εργοδότη, επειδή αρνούνται να συμβιβαστούν με τον ατομικισμό και τη βουβή υποταγή. Το ταξικό κίνημα δεν θα τους αφήσει μόνους τους σε αυτό.

 Το μουντιαλ των 6500 νεκρών

του Λάκη Λ.

Αυτό το σόου των 250 δις χτίστηκε πάνω στα πτώματα. 

Τι σχέση μπορεί να έχει με την ανάγκη για πραγματικό ποδοσφαιρικό θέαμα; 

Και ποιοί και γιατί χρησιμοποιούν αυτή την ψυχική ανάγκη για άθληση, αλληλεγγύη και υγιή ανταγωνισμό; 

Αντ’ αυτών εκείνο που ζούμε είναι η διαφθορά αθλητών και διοργανωτών, με διεθνή κέντρα του καπιταλισμού να κερδίζουν δισεκατομμύρια: από FIFA, MME, Εταιρείες στοιχημάτων, αθλητικές εταιρείες, μάνατζερ, ντίλερ αγοράς ποδοσφαιριστών… 

Οι ποδοσφαιριστές είναι σαν τους μονομάχους’ ποντάρουν σε αυτούς χωρίς αυτούς, και «όποιος κερδίσει θα πάρει τον τίτλο». Και πόσοι αλήθεια θα ζήσουν αφού ξεζουμισθούν σα λεμονόκουπες; 

Με την εξαντλητική προπόνηση φαίνεται ότι με το παραμικρό τζαρτζάρισμα παθαίνουν τραυματισμούς και υποβάλλονται σε μια ειδική φαρμακευτική αγωγή, ντοπάρονται κτλ, και μόλις τερματίζουν αρχίζουν τα προβλήματα. Ο Μαραντόνα ήταν το χαρακτηριστικό παράδειγμα. 

Η αριστερά δεν έχει δώσει μια πειστική απάντηση για τον αθλητισμό. 

Στον «υπαρκτό σοσιαλισμό» φάνηκαν οι βάσεις που πρέπει να υπάρχουν σε μια σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία. Αλλά λόγω του εκφυλισμού πέρασαν στον ανταγωνισμό με τις καπιταλιστικές χώρες και ιδιοποιήθηκαν τις ίδιες συμπεριφορές (ανταγωνισμός, ντόπινγκ, σόου για την αποβλάκωση). 

Ο αθλητισμός, είναι προέκταση του παιδικού παιχνιδιού. Είναι η καθημερινή εκτόνωση. Όπως ο βραδινός ύπνος. Στα ομαδικά αγωνίσματα εκφράζεται η ιδιαίτερη κοινότητα όσον αφορά στην ομάδα, στα ατομικά, ανακαλύπτει ο αθλητής τις τεράστιες φυσικές δυνατότητες που έχει ο καθένας μας, ο αθλούμενος ανακαλύπτει τις φυσικές δυνάμεις του. Αυτό όμως ισχύει σε μια μη-ανταγωνιστική, καπιταλιστική κοινωνία.  

Η μήτρα του αθλητισμού θεωρείται η αρχαία Ελλάδα με τους ολυμπιακούς αγώνες. Πέραν του αγωνιστικού κομματιού που μπορεί να πει κανείς ότι στις πρώτες ολυμπιάδες υπήρχε, εκείνο της ποίησης και της μουσικής ήταν σημαντικό και αξιόλογο. Είμασταν όμως σε μια δουλοκτητική κοινωνία και όλοι δεν είχαν το δικαίωμα της συμμετοχής, όπως οι δούλοι-είλωτες και οι γυναίκες. Στη συνέχεια, εκφυλίστηκε σαν καθαρά αθλητική διοργάνωση. Έγινε κέντρο συνάντησης για σύναψη συμφωνιών ανάμεσα στους ισχυρούς Αθηναίους ή Σπαρτιάτες, για εισπράξεις φόρων από τις αποικίες, ή πολεμικές συρράξεις, με τη σφραγίδα του «μαντείου των Δελφών» και στο τέλος με δωροδοκίες και ανέντιμα μέσα ελέγχου των κριτών, στήνοντας το κέρδισμα των αγώνων από τους αθλητές των μεγάλων πόλεων. Στο Βυζάντιο, ο αθλητισμός παρέμεινε στα χέρια των εκγυμναστών των σταυροφόρων και για την εκτόνωση του κόσμου είχαν τις ιπποδρομίες. 

Οι πρώτοι ολυμπιακοί αγώνες έγιναν στην Ελλάδα το 1896, την περίοδο της ήττας του ελληνοτουρκικού πολέμου και το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη, με την κομπογιαννίτικη αστική τάξη για να ανεβάσει το γοητρο της να διοργανώνει τους αγώνες αυτους. 

Ο καπιταλισμός, όπως είπε ο Μαρξ, εμπορευματοποίησε κάθε κοινωνική σχέση και δραστηριότητα, από την κατοικία, την τροφή, την εκπαίδευση, την υγεία, τον αθλητισμό και το θέαμα. Στην περίοδο του μεσοπολέμου, αυτό γίνεται ήδη φανερό από τον διεθνή καπιταλισμό, μέσα από την ΔΟΕ (Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή). Οι Ολυμπιάδες ακολουθούν ένα πολιτικό ιδεολόγημα της ανδροκρατικής κοινωνίας, του ταξικού και φυλετικού διαχωρισμού, του άκρατου εθνικισμού (παρελάσεων με εθνικές σημαίες), ενώ καταρτίζεται ένας περιορισμένος αριθμός αθλητών για τη συγκέντρωση έναν αριθμό μεταλλίων. Υπάρχουν και οι πρώτες αντιδράσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες.   

Το 1908, στο Λονδίνο, ο αρχηγός της αμερικανικής αποστολής, ιρλανδικής καταγωγής, αρνήθηκε να αποδώσει τιμές στη Βασίλισσα. Το 1920, στους ολυμπιακούς αγώνες στην Αμβέρσα (Βέλγιο), οι νικητές απαγόρευσαν στους ηττημένους γερμανούς να πάρουν μέρος (γερμανούς). 

Αρχίζουν οι αθλητικές δραστηριότητες, σε γειτονιές, εργοστάσια και η ένθερμη υποδοχή στους αγώνες των γυναικών.  

Οι γυναίκες στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, έπαιζαν ενεργό ρόλο στις διάφορες δουλειές, λόγω έλλειψης εργατών. Μπαίνουν στην πολιτική οικονομική ζωή με άλλους όρους και το φεμινιστικό κίνημα παίζει σημαντικό ρόλο. Δημιουργούνται οι πρώτοι γυναικείοι αθλητικοί σύλλογοι, ενώ πρωτοπόρος στην προσπάθεια είναι η γαλλίδα Alice Milliat, πρόεδρος της Γυναικείας Διεθνούς Αθλητικής Ομοσπονδίας. 

Η πρώτη γυναικεία ολυμπιάδα πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1922, πήραν μέρος 80 αθλήτριες με 20.000 θεατές και διήρκεσε μια μέρα. Η δεύτερη έγινε το 1926 στο Γκέτεμποργκ και συμμετείχαν δέκα χώρες. Μπροστά στην δημοφιλία και την αποδοχή του κόσμου, αναγκάστηκε η ΔΟΕ να συμπεριλάβει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και 8 Γυναικεία Αγωνίσματα, κυρίως δρόμου.  

Πριν το ξέσπασμα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, πλήθος αθλητικών συλλόγων εμφανίζονται στα εργατικά κόμματα της Ευρώπης, με την ένωση γυμναστών εργατών στην Γερμανία να έχει 18.300 μέλη ενώ η Τσεχοσλοβακία 30.000. Ανοίγει μια ανοιχτή ταξική σύγκρουση με το ανερχόμενο σοσιαλιστικό και εργατικό κίνημα με την καπιταλιστική ΔΟΕ. Πραγματοποιείται στην Γάνδη, η Σοσιαλιστική Διεθνή Ένωση Φυσικής Αγωγής, το 1913, με ταξικό χαρακτήρα αλλά χωρίς ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό πολιτικό περιεχόμενο. Με τον πόλεμο και τη συμμετοχή σοσιαλιστών σε αυτόν, προκλήθηκε κρίση στο εργατικό αθλητικό κίνημα και παρά τις αντιρρήσεις, τη μη συμμετοχή των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, πραγματοποιείται το πρώτο συνέδριο μετά τον πόλεμο, στην Λουκέρνη, το 1920.Επίσης γίνεται δημιουργία μετώπου ενάντια στον μιλιταρισμό και τον φασισμό, στον χώρο του αθλητισμού.  

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην παγκόσμια καπιταλιστική κοινωνία. Άλλαξε τα ιδεολογήματα και των σοσιαλδημοκρατών, επιβάλλοντας τον ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ ενάντια στον Ατομικισμό, εκφράζοντας την Κοινωνική Αλληλεγγύη, έχοντας και την ποίηση και την λογοτεχνία στο πρόγραμμα (ενότητα κίνησης και λόγου), στην προοπτική απελευθέρωσης του ανθρώπου από την ταξική κοινωνία. 

Στο αθλητικό φεστιβάλ της Πράγας, τον Ιούνιο του 1921, προβλήθηκε η πρώτη ανεπίσημη πρόταση για την πρώτη Εργατική Ολυμπιάδα, που πραγματοποιήθηκε στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας, μπροστά σε 150.000 εργάτες θεατές. Στην εναρκτήρια τελετή και τις τελικές νίκες, οι εθνικές σημαίες είχαν αντικατασταθεί από κόκκινες και τα εμβατήρια ήταν επαναστατικά και της Κόκκινης Διεθνούς. Αποφεύχθηκε οποιαδήποτε ειδωλοποίηση των αθλητών σε ατομικό επίπεδο, όπως τα ρεκόρ. Υπήρχαν και διάφορες καλλιτεχνικές δημιουργίες. 

Το 1931 πραγματοποιείται η Β Εργατική Ολυμπιάδα στη Βιέννη, με 80.000 αθλητές και 250.000 θεατές και ακολούθησε η τελευταία, το 1937 στην Αμβέρσα. Υπήρξε αποτυχία, λόγω του συμβιβασμού με τον φασισμό με την πρόσκληση Sasi. 

H διάσπαση του εργατικού κινήματος, είχε ξεκινήσει από το 1921, με τη δημιουργία της Κόκκινης Αθλητικής Διεθνούς, με έδρα τη Μόσχα και αρκετές Ενώσεις ανήκαν στην Κόκκινη Διεθνή. Σε απάντηση το 1928 οργανώθηκε η πρώτη Σπαρτακιάδα στη Μόσχα, με 600 αθλητές από 14 χώρες, που πραγματοποίηση 22 αθλήματα (κολύμβηση, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κτλ), με ιδιαίτερη έμφαση σε επιδείξεις σε ποιητικούς αγώνες, την παραδοσιακή μουσική, τους χορούς, με επαναστατικά εμβατήρια και τη διεθνή. Δεν υπήρχαν εθνικές σημαίες. Θα ακολουθήσει και η δεύτερη Σπαρτακιάδα το 1931 στο Βερολίνο (Κόκκινη και Σοσιαλδημοκρατίας) και το 1934 αποφασίζεται κοινή δράση ενάντια στον φασισμό. Υπογράφεται ψήφισμα να μη γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο του Χίτλερ αλλά στην Βαρκελώνη. 

Είναι η περίοδος των Λαϊκών Μετώπων, του συμβιβασμού της σταλινικής ηγεσίας της Κομμουνιστικής Διεθνούς, με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τον φασισμό. Η συνέχεια είναι το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ και με τη διάλυση της σοσιαλιστικής διεθνούς, κυριαρχεί πλέον η ΔΟΕ παίζοντας τα παζάρια των ιμπεριαλιστικών κέντρων και φασιστών του Χίτλερ. 

Η Ολυμπιάδα του Βερολίνου είναι πραγματικά η ταφόπετρα του κινήματος αμφισβήτησης στον αθλητισμό και όλων των μηνυμάτων που είχαν περάσει το 1920-30. Όλα τα κινήματα ποτέ δεν έβγαλαν τη ντροπή που ένιωσαν. 

Το 1936 πραγματοποιείται στη Βαρκελώνη η Λαϊκή Ολυμπιάδα (οι σταλινικοί αρνήθηκαν να διεξαχθεί και η Σπαρτακιάδα που είχε ανακοινωθεί).  Θέλοντας να μποϊκοτάρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, συμμετέχουν 6000 αθλητές από 28 χώρες, χωρίς κρατικές ομοσπονδίες, εργατικοί σύλλογοι αθλητικά σωματεία, κομμουνιστικές οργανώσεις. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει αγώνες αθλητικούς, ποίηση, λογοτεχνία, χορό, σκάκι κτλ. Είναι μια πράξη υποστήριξης του Λαϊκού Μετώπου και της αριστερής κυβέρνησης (συμμετοχή και από το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, με μεγάλη αντιπροσωπεία 20 αθλητών). Στο τέλος της τελετής, άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος, παρέμειναν 2000 αθλητές εκεί για να υπερασπιστούν την Ισπανική Επανάσταση. Και στην Βαρκελώνη όμως, τίποτα δεν μπορούσε να ξεπλύνει την προδοσία της σταλινικής ηγεσίας και των σοσιαλιστών από το φιάσκο του Βερολίνου, αφού ποδοπάτησαν όλα τα μηνύματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, τις αξίες, τα ήθη, τον διεθνισμό, τις κομμουνιστικές αρχές. 

Μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η χειραγώγηση στον αθλητισμό συνεχίστηκε από τη ΔΟΕ. Με την ιδεολογία του νικητή και τον απόλυτο έλεγχο σε όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής στην καπιταλιστική Ευρώπη και την Αμερική. 

Χάθηκαν τα μεγάλα μηνύματα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Στον αθλητισμό, η Εργατική Ολυμπιάδα και η Σπαρτακιάδα, σταμάτησαν ή εκφυλιστηκαν, ενώ η Λαϊκή Ολυμπάδα έσβησε το 1936, με την πτώση των υπερασπιστών στη Βαρκελώνη. 

Στους ολυμπιακούς αγώνες του 1948 στο Λονδίνο, οι νικητές απαγόρευσαν στους Γερμανούς και Ιάπωνες να πάρουν μέρος, καθώς με απόφαση του Στάλιν δεν παραβρέθηκε και η Σοβιετική Ένωση και άλλα κράτη του σοσιαλιστικού μπλοκ. Κάτι ανάλογο έγινε και στο μουντιάλ του 1950 στην Βραζιλία. Από την πλευρά του Στάλιν, επιχειρήθηκε η αναβίωση της Σπαρτακιάδας, στα πρότυπα των Ολυμπιακών Αγώνων της καπιταλιστικής δύσης και αυτή τέλειωσε το 1979. 

Στην περίοδο του ψυχρού πολέμου, ο ανταγωνισμός επισκίασε και τον αθλητισμό. Έχουμε έντονη βιομηχανική ανάπτυξη, ατέλειωτες ώρες δουλειάς, οι εργαζόμενοι κατάκοποι το Σαββατοκύριακο κάθονται πλέον στην τηλεόραση να δουν αγώνες και έτσι ο αθλούμενος γίνεται παθητικός δέκτης των υπεράνθρωπων αθλητών και της υπερομάδας που υποστηρίζει. Δεν υπάρχει διάθεση για άθληση και κοινωνικές συναναστροφές. 

Από την άλλη πλευρά, τα λεγόμενα σοσιαλιστικά κράτη, δεν έχουν την ένταση στην παραγωγική δομή της κοινωνίας και αυτό βοηθάει τον μαζικό αθλητισμό αλλά στην προσπάθεια ανταγωνισμού της Δύσης, καταστρέφουν αθλητές και ομάδα. 

Έτσι φτιάχτηκε ένας ιδεολογικός, οικονομικός και πολιτικός χώρος, με στάδια ποδοσφαίρου για χιλιάδες θεατών, με τηλεοράσεις, αθλητικές εκπομπές, εταιρείες αθλητικών ειδών και στοιχημάτων. Στο τέλος μπαίνουν και τα αναβολικά (ντόπινγκ), τα οποία ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1960-70, με ιατρικά εργαστήρια παραγωγής για πρωταθλητές και στη συνέχεια, με μαζική παραγωγή για γυμναστήρια κτλ. Αυτό το ακολούθησαν και τα σοσιαλιστικά κράτη. Ακολούθησαν μεγάλες διοργανώσεις μουντιάλ και ολυμπιακοί αγώνες από εθνικά κράτη. Σπατάλησαν δις δολάρια από κρατικούς προϋπολογισμούς, όπως στη Νότια Κορέα και Ελλάδα, ενώ στο Κατάρ, το σύνολο έφτασε στα 20 δις δολάρια.  

Το ερώτημα παραμένει, σε μια καπιταλιστική κοινωνία που κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα εκφυλίζεται. Ο αθλητισμός, είναι προέκταση του παιδικού παιχνιδιού. Η εκτόνωση, η επαφή με τη φύση και οι δυνατότητες που ανακαλύπτεις στον εαυτό σου, η αγάπη και η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα, είναι προϋπόθεση για ανθρώπινη κομμουνιστική κοινωνία.